TOPINAMBUR

KLIKNIJ NA REKLAMĘ
TOPINAMBUR
Jest rosliną ,która w Polsce rośnie jako chwast,na obrzeżach miast,domostw,na nieuzytkach,starych drogach,przy polach i murach.Rośnie do wysokości 3,5 metra,a na końcu łodygi mały żolty kwiatek,podobny do słonecznika,stąd nazwa słonecznik bulwiasty.
Jadalne części to bulwy dojrzewające w ziemi(jak ziemniak).
Są przepyszne,soczyste,do pojadania na surowo.Smak słonecznika,soczystkość rzodkiewki.
Mozna zasadzić w ogrodku,warto,jest naprawdę doskonały.
W Warszawie jest do zdobycia na ul.Żelaznej w soboty na ekologicznym targowisku.Wiem również ,że bywa w jakimś markecie.Ale nie wiem w którym.
Ja posadziłam go w ogródku.


Właściwości lecznicze topinamburu

Wartości odżywcze bulw topinamburu są godne polecenia, zwłaszcza osobom chorym na cukrzycę, zawierają bowiem nie skrobię, lecz aż 18% inuliny, przekształcającej się we fruktozę (cukier prosty) dobrze tolerowaną przez diabetyków. Walory lecznicze topinamburu zostały wykorzystane przy produkcji leku o nazwie Topinulin , dostępnego w aptekach. Można go stosować w celu poprawienia przemiany materii i utrzymania właściwej mikroflory jelit, w profilaktyce cukrzycy, nowotworów, chorób serca i naczyń oraz przy niewydolności nerek i arytmii serca. Ponadto wzmacnia układ odpornościowy i pomaga w stanach przewlekłego zmęczenia. Bulwy topinamburu są bogatym źródłem potasu, żelaza oraz tiaminy. Nie zawierają tłuszczu ani cholesterolu.

Poza substancjami zapasowymi bulwy zawierają niezwykle liczne i różnorodne związki, m.in. ustalono, iż zawartość kwasu askorbinowego (witamina C) i tiaminy (witamina B1) w bulwach topinamburu jest dwukrotnie większa niż w ziemniakach, które również stanowią niedoceniane źródło tych witamin. Bulwy zawierają także dużo potasu, cynku, fosforu, żelaza, a przede wszystkim krzemionki – tutaj, topinambur bije wszelkie rekordy.
Jednym z ważniejszych węglowodanów jest rozpuszczalna w wodzie inulina, składająca się z prostych łańcuchów fruktofuranozy połączonych wiązaniami glikozydowymi. Inulina w organizmie człowieka ulega hydrolizie do fruktozy, która może być bezpiecznie używana przez chorych na cukrzycę ze względu na odmienny tor metabolizmu w porównaniu z glukozą, utylizowaną jedynie w obecności insuliny.

Inulina i fruktoza są gotowymi produktami do wykorzystania przez komórki organizmu, dlatego mogą służyć w leczeniu i zapobieganiu cukrzycy. Według niektórych danych stosowanie topinamburu nie tylko powoduje normalizację glikemii, ale także może mieć korzystny wpływ w przypadku występowania retinopatii cukrzycowej.
Inulina, łącznie z pektynami i błonnikiem, wiąże dużą ilość niepotrzebnych i szkodliwych związków, takich jak metale ciężkie, radionuklidy, cholesterol, kwasy tłuszczowe, związki toksyczne. Związki te trafiają do organizmu z pożywieniem lub są wytwarzane w świetle jelita; efektem zaburzeń procesów przemiany materii w organizmie może być niestrawność jelitowa, zatrucia, alergie; bardziej odległym skutkiem może być upośledzenie czynności detoksykacyjnej wątroby. Inulina pobudza kurczliwość ściany jelita, co powoduje wydalenie zbędnych, szkodliwych substancji oraz regulację fizjologicznych czynności człowieka poprzez normalizację stolca w uporczywych zaparćach.
Inulina podnosi sprawność energetyczną komórek organizmu (każde obciążenie komórki prowadzi szybko do wyczerpania rezerw energetycznych; następstwem tego może być przesunięcie wartości pH. niedobór tlenu, śmierć komórki) komórka otrzymuje do dyspozycji substrat energetyczny w postaci szybko i łatwo przyswajalnego monocukru – fruktozy.
Inulina zapobiega również infekcji dróg moczowych. Część fruktozy nie strawionej w przewodzie pokarmowym wydalona zostaje przez błony kłębuszków nerkowych do pęcherza, gdzie działa na zasadzie przylegania do niej bakterii chorobotwórczych.
Topinambur ma także działanie hepatoprotekcyjne i immunostymulujące, które to działania są coraz częściej uważane za niezbędny element profilaktyki chorób nowotworowych.
Na rynku światowym od dawna są dostępne preparaty zawierające wyciąg z topinamburu, również na polskim rynku został zarejestrowany ostatnio taki preparat (TOPINULIN).

Topinambur był i nadal jest często stosowany w medycynie ludowej. Oto przykłady receptur zaczerpniętych z doświadczeń różnych narodów:

W chorobach serca, naczyń krwionośnych i w cukrzycy:
Sok z bulw topinamburu – 100 g
Sok z owoców kaliny – 50 g
Sok z czerwonego buraka – 50 g
Sok z marchwi – 50 g
Zmieszać. Przyjmować po 50 g w ciągu dnia.

W chorobach reumatycznych (kąpiele):
Zieloną (nadziemną) część rośliny w ilości 1-1,5 kg pokroić (niezbyt drobno), włożyć do garnka, zalać wodą i gotować 20-25 minut. Następnie wywar odcedzić, wlać do wanny, rozcieńczając 1: 5 wodą. Poleżeć 10-15 minut, następnie umyć mydłem. Taki sam wywar można sporządzić z suszonych bulw i pędów.
Kąpiele można stosować codziennie lub, co drugi dzień. Po cyklu 20 zabiegów należy zrobić 15-20 dniową przerwę.

W celu ogólnego wzmocnienia organizmu:
Pić napar z: liści czarnej porzeczki (3-4 szt.), jarzębiny (5 szt.), młodych liści topinamburu (3-4 szt.), trochę mięty lub melisy; można także dodać do smaku czarną herbatę.

Ze względu na wielokierunkowe działanie terapeutyczne topinamburu warto wykorzystywać tę roślinę w kuchni. Latem można go dodawać do sałatek. Bulwy należy zetrzeć na tarce, dodać sałatę, natkę pietruszki, szczypiorek, sok z cytryny lub śmietanę. Smaczne i odżywcze są upieczone bulwy topinamburu w piekarniku, tak samo jak ziemniaki. Można zrobić również placki z bulw, podobnie jak ziemniaczane: 1 kg bulw zetrzeć na tarce, dodać 1 kubek ciepłego mleka, 1 jajko, 2,5 kubka mąki, sól, pieprz, smażyć na gorącej patelni.
Topinambur można konserwować i marynować z cebulą i czosnkiem, marchwią zalewając sokiem pomidorowym i octem lub kisić jak kapustę.